και τι γυρεύουμε εμείς μέσα στο ποδόσφαιρο των άλλων

Και να που φτάσαμε στο σημείο που νομίζουμε πως δεν έχει πιο κάτω από δω.

Και να που φτάσαμε στο σημείο το μίσος και το δηλητήριο να κυριαρχεί μέσ στις καρδιές.

Φτάσαμε στο σημείο να διψάνε για αίμα όλοι οι βρικόλακες που έχουν ξεζουμίσει τις ζωές μας.

Και τώρα θέλουν να υποταχτώ στις εικόνες και να προδώσω την ψυχή μου.

Να απαρνηθώ όλα μου τα ιδανικά και να διαγράψω την ιστορία μου.

Την ιστορία που μου αφηγήθηκε ο παππούς μου που από την Τραπεζούντα μέχρι την πατρίδα είχε τόννους αίμα από αδέρφια, γιους, κόρες, γυναίκες και παιδιά.

Να απαρνηθώ όλα αυτά που μου έμαθε από παιδί και όλα αυτά που αγαπώ να τα σκοτώσω ή να τα δηλητηριάζω με μίσος,

όχι ρε γκαρντάση δεν θα το κάνω.

Έχω δει τον Κούδα και τον Σαράφη, τον Παρίδη με τον Τερζανίδη, τον Ιωσηφίδη να ζωγραφίζουν μέσα στο γήπεδο από τα εφτά μου.

Τότε που για πρώτη φορά ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά για όλες τις ιστορίες που μου έλεγε ο παππούς μου, για τις σφαγές και τους αγώνες που δώσανε για να ζήσουν ελεύθεροι στην μαμά Ελλάδα.

Φτιάξανε μια Ομάδα για να θυμούνται αυτοί και να μαθαίνουμε εμείς πως το μαύρο όσο δύσκολο και με αίμα βαμμένο και αν ήταν πάντα θα ερχότανε το άσπρο που θα έφερνε την Ελευθερία στην ψυχή και την νίκη απέναντι σε κάθε είδους χούντα.

Μου δώσανε μια αφορμή για να νιώσω αυτό το φτερούγισμα της ψυχής που ένιωσα την πρώτη φορά(1980) που πήγα στην Τούμπα και μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να του δώσω κανένα όνομα.

Απλά το νιώθω κάθε φορά που κοιτάζω τον ουρανό και φωνάζω Π.Α.Ο.Κ.

Κοιτάζω ψηλά και νιώθω να με βλέπει ο παππούς μου γεμάτος περηφάνια που δεν ξεχνώ τα ιδανικά που μου έδωσε και επιμένω να μην ξεχνώ την ιστορία μου.

Και τι να κάνω σήμερα; να μισήσω τον Αθηναίο που υποτιμά την ψυχή μου; να γκρινιάξω που με κλέψανε άλλη μια φορά; ή να σκύψω το κεφάλι και να κλείσω το στόμα μου; μα πόσο μικρός θα γίνω;;;;;;;;;;

Μα αυτό αν το έκανε ο παππούς μου σήμερα δεν θα υπήρχα, δεν θα ήξερα για κανένα ιδανικό, δεν θα ήξερα για καμιά ελευθερία ψυχής.

η μπάλα στον Κούδα περνάει με τακουνάκι τον πρώτο αμυντικό με κεφαλιά τον δεύτερο και στέλνει την μπάλα στο παραθυράκι του ολυμπιακού…ΚΑΙ ..ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛ ναι αυτό το είδα εγώ και άλλοι 15 χιλιάδες κόσμου και αυτό είναι το νησάκι μου που όποτε βλέπω επεισόδια, στημένες διαιτησίες, κλεψιές ψευτιές γυρνάω από την άλλη και χωρίς λόγια κάνω πραγματικότητα εκείνη την στιγμή που μου πρόσφερε ο Κούδας με την παρέα του και νιώθω εκείνο το φτερούγισμα της ψυχής να είναι ζωντανό, να είναι τόσο έντονο μέσα μου που δεν με νοιάζει τι νομίζεις εσύ και ο άλλος, αλλά μου φτάνει που το νιώθω εγώ και κρατάω ζωντανή μια ολόκληρη ιστορία μέσα μου και έχω να πω μια λέξη Π.Α.Ο.Κ.

Αυτό το ποδόσφαιρο έμαθα, μ΄αυτό μεγάλωσα και μ΄αυτό θα πεθάνω…

Ξέρω πως κάθε φορά που κοιτάζω τον ουρανό με την γροθιά μου ψηλά και φωνάζω Π.Α.Ο.Κ.  λέω την ιστορία μιας ολάκερης ράτσας που αρνήθηκαν να πεθάνουν μπροστά σε οποιαδήποτε σφαγή και μεταφέρουν από γενιά σε γενιά μια ολόκληρη ιστορία κρυμμένη μέσα σε τέσσερα γράμματα.

Δεν με νοιάζει αν θα πάρω πρωτάθλημα και την θέση θα έχω στην βαθμολογία, δεν με νοιάζει που δεν θα καταλάβεις ποτέ το πως νιώθω κάθε φορά που βγαίνει εκείνη η κραυγή που λέει Π.Α.Ο.Κ.

Άκης κουστουλίδης